Zwangerschapsverhaal *Kimberley
Marjans verhaal over *Kimberley en Jayson(geboren met 27 weken en 4 dagen)
Het begon eigenlijk al toen ik bijna 22 weken zwanger was.Ik werd op een ochtend wakker en had wat bloed verloren.Ik schrok en zei tegen mijn man het gaat fout.Hij stelde me gerust en zei nee dat zal wel meevallen.Hij moest toch naar het ziekenhuis voor controle dus ben ik mee gegaan en even langs de gyneacoloog gelopen.Hij vond het wel raar .Hij had even gekeken maar de kindjes deden het prima en ik hoefde me geen zorgen te maken.Ik opgelucht dus dacht dat zit gelukkig goed.Een paar dagen later verloor ik wat urine (dacht ik bleek vruchtwater te zijn?)dus ik denk nou ja kan wel wat urine zijn was immers zwanger van een tweeling dus dacht misschien houd mn blaas het niet.Moest Maandag toch voor een uitgebreide echo dus dacht lijkt me in orde.Die week erop ging ik voor de uitgebreide echo had al verteld dat ik urine lekte dus had een maandverband in.Mn moeder was mee en had nog nooit een echo meegemaakt dus vond het reuze spannend.We moesten in het kamertje komen en eerst werd Jayson bekeken dat zag er allemaal goed uitToen werd *kimberley bekeken.Ze kon het niet goed zien zei ze wat het werd ze lag wat naar beneden en hield de benen dicht.Toen was er even een lichte paniek ze zei ik ga er even een gyneacoloog bij halen.De gyneacoloog kwam en die had niet zulk mooi nieuws.Ze vroeg aan mij of ik vruchtwater lekte.Ik zei nee wel een beetje urine.Toen mocht ik me aankleden en werd even met haar apart in een kamertje geroepen.Ze zei ik heb niet zulk leuk nieuws.Ze zei dat de vlies was gebroken van *kimberley dus dat ik vruchtwater lekte.Toen begon ik te huilen.Ze zei het kan nu op 3 manieren gebueren.Op dat moment was ik 22 weken zwanger dus kneep hem behoorlijk.Of ze halen het beide niet,of er red er een,of ze redden het allebei.Maar ze zei wel dat ik van het ergste uit moest gaan.Ze kon niet vertellen wat er ging gebeuren omdat ze pas na de bevalling kunnen zien waar de zak gescheurd is,dus heb ik tot de bevalling in spanning gezeten hoe dit zal aflopen.Mijn moeder was gelukkig bij me want ik was helemaal van slag.Heb gelijk mn man gebeld en die kwam gelijk thuis.Die was ook helemaal van slag maar zag het in vanaf de positieve kant.Ik zelf deed dit natuurlijk ook wel alleen als moeder zijn voel je het van te voren wat er gebeurd(moederinstinct)vanaf die tijd moest ik elke week bloed prikken om te checken op infecties en ook moest er een keer in de 2 weken een kweek genomen worden om te kijken of het nog goed ging.Ik ben in die tijd een keer opgenomen want had weeen(voorweeen) dit was met 23 wekenIk moest 1 nachtje blijven ter observatie.Er werd mij gelijk verteld dat als ze nu geboren zouden worden dat ik ze dan kwijt was.Ook zei de gyneacoloog die toen dienst had(gelukkig niet mijn gyneacoloog)als ze geboren worden help ik je niet ik sta je alleen bij.Jullie begrijpen wel dat dit mij absoluut niet geruststelde.Gelukkig bleven ze zitten en mocht ik de volgende dag weer naar huis.Spannende tijden begonnen weer.Ik mocht nu echt niks meer doen.Zelfs Dylan die toen 1,5 was mocht ik geen schone kont geven.Hulp kregen we niet want ze zeiden gewoon je man moet maar wat regelen want die is gezond.Met 25 weken werd ik opgenomen op een speciale afdeling(obstetrische highcare)in het Isala inZwolle.Hier moest ik absolute bedrust houden.Werd ook gelijk aan het infuus gelegd om een bacterie uit te sluiten.Ook moest ik me van onderen naar een toiletbezoek schoonmaken met wattenbolletjes die je van te voren nat moest maken dit ter hygiene want je loopt immers met een open verbinding rond die dol is op bacterien.Ook moest de wc naar elk gebruik schoon gemaakt worden met alcohol om de bacterien te doden.Ik heb 2,5 week in spanning geleefd om wat er komen ging en elke dag was er een.Ook miste ik Dylan heel erg(toen 1,5)Het ging eigenlijk heel goed.Wel zou ik een keizersnee krijgen ,want *Kimberley lag helemaal vast.Tot ik 27,4 weken zwanger was ik had die dag moeite om mn ontlasting te krijgen.Mijn man en zus waren die avond bij mij op bezoek en had een raar gevoel onder in mn buik(voelde als obstipatie)ik zei dit ook maar had verder niks in de gaten.Ik was daarna naar de wc gegaan en had ontlasting,ik dacht hehe dat ben ik kwijt en dacht dat het nu wel beter zou gaan.Ik bleef buikpijn houden dus zei al tegen mijn man ik ga vroeg slapen want heb buikpijn.Ik had mn man en schoonzus naar de lift gebracht want to daar mocht ik komen.Ik liep terug naar mn kamer maar had onder in mn buik toch wel erge buikpijn ik melde dit bij de zuster en ze zei ik kom zo wel even bij je kijken ga maar even lekker op bed liggen.Dit heb ik gedaan maar de pijn werd steeds erger.De zuster kwam en legde me aan het ctg,deze was erg onrustig ook werd ik steeds zieker.Ze zei dat ik weeen had.Ze belde de gyneacoloog.Ook was mn bloeddruk erg hoog en had ik een snelle pols,ook had ik rug en buik ween en bleek mn baarmoeder geinfecteerd te zijn,er bleek een bacterie naar binnen te zijn gekropen die alles in gang stelde.. de gyneacoloog kwam en zei (had de ctg en waardes allemaal al gezien)we gaan je klaarmaken voor de keizersnee want de kleintjes moeten geboren worden. Anders zou ik waarschijnlijk ook overlijden.Ik zei tegen hem(zelf was ik doodziek )komt het wel goed met de kleintjes.Hij zei dat hij het van *Kimberley niet kon zeggen omdat haar vliezen gebroken waren en je na de bevalling pas kon zien waar de zak kapot was,maar met Jayson zal het waarschijnlijk iets beter zijn.Ze gingen me klaarmaken,kreeg een catheter en een speciaal jasje en een infuus in.Mn man werd ook snel gebeld(was gelukkig bij de bevalling)en werd naar de ok gereden.Eerst werd in een kamertje ervoor iets in mn infuus gespoten om mn pols wat rustiger te krijgen.Op de ok kreeg ik een ruggeprik maar die viel bij mij anders uit het bleek bij mij verdoofde het tot aan mn keel wat niet erg prettig was.iIk ben maar beginnen met zingen dan wist ik in elk geval dat ik nog leefde.Eerst werd *Kimberley geboren.Ze gaf geen geluid en werd niks over haar verteld.Toen kwam Jayson die begin gelijk te schreeuwen ze zeiden het is een jongetje en werd ook weg gehaald.Het bleek dat *Kimberley erg zwak was.Ze hebben haar gereanimeerd om haar op de nicu te krijgen,ook waren ze een uur met haar bezig geweest.Jayson bleek eerst zelfstandig te kunnen ademen,maar bleek toch niet sterk genoeg had teveel van de infectie meegekregen en heeft 3 weken aan de beademing gelegen.Met *Kimberley ging het niet zo goed.Ze had een hele slechte start gehad en lag aan de trilbeademing.Ook bleek ze te weinig vruchtwater te hebben gehad waardoor de longrijping niks voor haar heeft kunnen doen.De artsen hebben geknokt voor haar leven ze hebben haar zelfs in de couffeuse nog medicatie gegeven om haar longen te laten rijpen dit mocht helaas niet baten.We werden erbij geroepen en we moesten een keuze maken.Of ze zou aan de trilbeademing en alle toeters en bellen sterven ,of ze zou in mijn armen sterven zonder pijn.Jullie begrijpen dit was een moeilijke maar dappere beslissing die wij moesten maken.We keken naar onze lieve dochter,we zagen haar knokken voor haar leven ze was zo uitgeput net alsof ze zeggen wou papa en mama ik kan niet meer.We hebben ook de keuze gemaakt dat ze in mijn armen zou sterven
Onze lieve *Kimberley heeft me nog een keer diep in mijn ogen aangekeken net alsof ze zeggen wilde mama het is goedzo laat me maar gaan(dit zie ik nog elke dag voor me)7 uur en 15 minuten is ze op de wereld geweest.Na haar dood heb ik haar samen met een zuster van de nicu gewassen en mooie kleertjes uitgezocht.Deze kleertjes heeft de afdeling speciaal voor kindjes die het niet redden.Daarna is ze met mij meegegaan naar mn kamer waar ze nog 5 dagen in een koud bedje heeft gelegen.Dit om haar op temperatur te houden zodat ze mooi bleef.Ze leek wel een mooie pop die je gewoon wakkeer wou maken en haar een fles wou geven,ook heb ik een mooi dekentje voor haar uitgezocht,dit dekentje heb ik nog en ook heb ik haar dekentje van de couveuze gehouden als aandenken aan haar.We wouden haar niet naar het mortuarium brengen( dit vonden we zo kil) want dit was haar plek ze hoorde bij ons.Je begrijpt dat het niet makkelijk voor ons is geweest we moesten van alles regelen voor haar crematie,en Jayson lag op de nicu die was er gelukkig ook nog.We vonden het erg moelijk om ons gelijk te binden aan Jayson(bang om hem ook te verliezen)en voelde me in het begin ook geen moeder voor hem.Gelukkig begrepen de artsen en verplegers dit heel goed en zeiden dat ze goed voor Jayson zouden zorgen en dat ik er nu voor *Kimberley moest zijn.Natuurlijk hebben we wel elke dag bij Jayson gekeken alleen was het voor ons erg dubbel Aan de ene kant moet je blij zijn maar aan de andere kant heb je verdriet.*Kimberley is 6 december 2007 gecremeerd toen lag Jayson met een longontsteking in de couveuze.Elke week kregen we een gesprek met de neonatoloog en pas toen die zei van Jayson zit nu in de groene zone toen begonnen de moedergevoelens voor hem te komen.Je begrijpt dat het elk jaar erg dubbel is dit zal ook altijd zo blijven.29 november vieren we *Kimberley en Jaysons verjaardag en 30 november is *Kimberleys sterfdag.We hebben *Kimberley thuis een mooi plekje op de kast geven met een foto de enigste overigens met haar oogjes open en een waar ze op het altaar staat.Elke avond branden we een kaarsje voor haar.Ook hebben we voet en handafdrukjes van haar.We hebben onlaatst een mooi urntje voor haar uitgezocht die 25 april klaar is.Dit is een handgemaakt bolletje van verschilende kleuren blauw met een mooie vlinder erop.Dit staat symbool voor *Kimberley ze vloog weg als een mooie vlinder.We zullen haar nooit vergeten ze blijft voor altijd in ons hart.Ook komt er wat as van haar in een hartje die speciaal voor mij gemaakt word zodat ik haar altijd bij me kan dragen en mijn man laat nog een mooie astattoo zetten zodat ze voor altijd in zijn arm zit.Dit is mijn verhaal.Zoals jullie begrijpen is dit geen makkelijk verhaal maar wou het jullie vertellen.
Het begon eigenlijk al toen ik bijna 22 weken zwanger was.Ik werd op een ochtend wakker en had wat bloed verloren.Ik schrok en zei tegen mijn man het gaat fout.Hij stelde me gerust en zei nee dat zal wel meevallen.Hij moest toch naar het ziekenhuis voor controle dus ben ik mee gegaan en even langs de gyneacoloog gelopen.Hij vond het wel raar .Hij had even gekeken maar de kindjes deden het prima en ik hoefde me geen zorgen te maken.Ik opgelucht dus dacht dat zit gelukkig goed.Een paar dagen later verloor ik wat urine (dacht ik bleek vruchtwater te zijn?)dus ik denk nou ja kan wel wat urine zijn was immers zwanger van een tweeling dus dacht misschien houd mn blaas het niet.Moest Maandag toch voor een uitgebreide echo dus dacht lijkt me in orde.Die week erop ging ik voor de uitgebreide echo had al verteld dat ik urine lekte dus had een maandverband in.Mn moeder was mee en had nog nooit een echo meegemaakt dus vond het reuze spannend.We moesten in het kamertje komen en eerst werd Jayson bekeken dat zag er allemaal goed uitToen werd *kimberley bekeken.Ze kon het niet goed zien zei ze wat het werd ze lag wat naar beneden en hield de benen dicht.Toen was er even een lichte paniek ze zei ik ga er even een gyneacoloog bij halen.De gyneacoloog kwam en die had niet zulk mooi nieuws.Ze vroeg aan mij of ik vruchtwater lekte.Ik zei nee wel een beetje urine.Toen mocht ik me aankleden en werd even met haar apart in een kamertje geroepen.Ze zei ik heb niet zulk leuk nieuws.Ze zei dat de vlies was gebroken van *kimberley dus dat ik vruchtwater lekte.Toen begon ik te huilen.Ze zei het kan nu op 3 manieren gebueren.Op dat moment was ik 22 weken zwanger dus kneep hem behoorlijk.Of ze halen het beide niet,of er red er een,of ze redden het allebei.Maar ze zei wel dat ik van het ergste uit moest gaan.Ze kon niet vertellen wat er ging gebeuren omdat ze pas na de bevalling kunnen zien waar de zak gescheurd is,dus heb ik tot de bevalling in spanning gezeten hoe dit zal aflopen.Mijn moeder was gelukkig bij me want ik was helemaal van slag.Heb gelijk mn man gebeld en die kwam gelijk thuis.Die was ook helemaal van slag maar zag het in vanaf de positieve kant.Ik zelf deed dit natuurlijk ook wel alleen als moeder zijn voel je het van te voren wat er gebeurd(moederinstinct)vanaf die tijd moest ik elke week bloed prikken om te checken op infecties en ook moest er een keer in de 2 weken een kweek genomen worden om te kijken of het nog goed ging.Ik ben in die tijd een keer opgenomen want had weeen(voorweeen) dit was met 23 wekenIk moest 1 nachtje blijven ter observatie.Er werd mij gelijk verteld dat als ze nu geboren zouden worden dat ik ze dan kwijt was.Ook zei de gyneacoloog die toen dienst had(gelukkig niet mijn gyneacoloog)als ze geboren worden help ik je niet ik sta je alleen bij.Jullie begrijpen wel dat dit mij absoluut niet geruststelde.Gelukkig bleven ze zitten en mocht ik de volgende dag weer naar huis.Spannende tijden begonnen weer.Ik mocht nu echt niks meer doen.Zelfs Dylan die toen 1,5 was mocht ik geen schone kont geven.Hulp kregen we niet want ze zeiden gewoon je man moet maar wat regelen want die is gezond.Met 25 weken werd ik opgenomen op een speciale afdeling(obstetrische highcare)in het Isala inZwolle.Hier moest ik absolute bedrust houden.Werd ook gelijk aan het infuus gelegd om een bacterie uit te sluiten.Ook moest ik me van onderen naar een toiletbezoek schoonmaken met wattenbolletjes die je van te voren nat moest maken dit ter hygiene want je loopt immers met een open verbinding rond die dol is op bacterien.Ook moest de wc naar elk gebruik schoon gemaakt worden met alcohol om de bacterien te doden.Ik heb 2,5 week in spanning geleefd om wat er komen ging en elke dag was er een.Ook miste ik Dylan heel erg(toen 1,5)Het ging eigenlijk heel goed.Wel zou ik een keizersnee krijgen ,want *Kimberley lag helemaal vast.Tot ik 27,4 weken zwanger was ik had die dag moeite om mn ontlasting te krijgen.Mijn man en zus waren die avond bij mij op bezoek en had een raar gevoel onder in mn buik(voelde als obstipatie)ik zei dit ook maar had verder niks in de gaten.Ik was daarna naar de wc gegaan en had ontlasting,ik dacht hehe dat ben ik kwijt en dacht dat het nu wel beter zou gaan.Ik bleef buikpijn houden dus zei al tegen mijn man ik ga vroeg slapen want heb buikpijn.Ik had mn man en schoonzus naar de lift gebracht want to daar mocht ik komen.Ik liep terug naar mn kamer maar had onder in mn buik toch wel erge buikpijn ik melde dit bij de zuster en ze zei ik kom zo wel even bij je kijken ga maar even lekker op bed liggen.Dit heb ik gedaan maar de pijn werd steeds erger.De zuster kwam en legde me aan het ctg,deze was erg onrustig ook werd ik steeds zieker.Ze zei dat ik weeen had.Ze belde de gyneacoloog.Ook was mn bloeddruk erg hoog en had ik een snelle pols,ook had ik rug en buik ween en bleek mn baarmoeder geinfecteerd te zijn,er bleek een bacterie naar binnen te zijn gekropen die alles in gang stelde.. de gyneacoloog kwam en zei (had de ctg en waardes allemaal al gezien)we gaan je klaarmaken voor de keizersnee want de kleintjes moeten geboren worden. Anders zou ik waarschijnlijk ook overlijden.Ik zei tegen hem(zelf was ik doodziek )komt het wel goed met de kleintjes.Hij zei dat hij het van *Kimberley niet kon zeggen omdat haar vliezen gebroken waren en je na de bevalling pas kon zien waar de zak kapot was,maar met Jayson zal het waarschijnlijk iets beter zijn.Ze gingen me klaarmaken,kreeg een catheter en een speciaal jasje en een infuus in.Mn man werd ook snel gebeld(was gelukkig bij de bevalling)en werd naar de ok gereden.Eerst werd in een kamertje ervoor iets in mn infuus gespoten om mn pols wat rustiger te krijgen.Op de ok kreeg ik een ruggeprik maar die viel bij mij anders uit het bleek bij mij verdoofde het tot aan mn keel wat niet erg prettig was.iIk ben maar beginnen met zingen dan wist ik in elk geval dat ik nog leefde.Eerst werd *Kimberley geboren.Ze gaf geen geluid en werd niks over haar verteld.Toen kwam Jayson die begin gelijk te schreeuwen ze zeiden het is een jongetje en werd ook weg gehaald.Het bleek dat *Kimberley erg zwak was.Ze hebben haar gereanimeerd om haar op de nicu te krijgen,ook waren ze een uur met haar bezig geweest.Jayson bleek eerst zelfstandig te kunnen ademen,maar bleek toch niet sterk genoeg had teveel van de infectie meegekregen en heeft 3 weken aan de beademing gelegen.Met *Kimberley ging het niet zo goed.Ze had een hele slechte start gehad en lag aan de trilbeademing.Ook bleek ze te weinig vruchtwater te hebben gehad waardoor de longrijping niks voor haar heeft kunnen doen.De artsen hebben geknokt voor haar leven ze hebben haar zelfs in de couffeuse nog medicatie gegeven om haar longen te laten rijpen dit mocht helaas niet baten.We werden erbij geroepen en we moesten een keuze maken.Of ze zou aan de trilbeademing en alle toeters en bellen sterven ,of ze zou in mijn armen sterven zonder pijn.Jullie begrijpen dit was een moeilijke maar dappere beslissing die wij moesten maken.We keken naar onze lieve dochter,we zagen haar knokken voor haar leven ze was zo uitgeput net alsof ze zeggen wou papa en mama ik kan niet meer.We hebben ook de keuze gemaakt dat ze in mijn armen zou sterven
Onze lieve *Kimberley heeft me nog een keer diep in mijn ogen aangekeken net alsof ze zeggen wilde mama het is goedzo laat me maar gaan(dit zie ik nog elke dag voor me)7 uur en 15 minuten is ze op de wereld geweest.Na haar dood heb ik haar samen met een zuster van de nicu gewassen en mooie kleertjes uitgezocht.Deze kleertjes heeft de afdeling speciaal voor kindjes die het niet redden.Daarna is ze met mij meegegaan naar mn kamer waar ze nog 5 dagen in een koud bedje heeft gelegen.Dit om haar op temperatur te houden zodat ze mooi bleef.Ze leek wel een mooie pop die je gewoon wakkeer wou maken en haar een fles wou geven,ook heb ik een mooi dekentje voor haar uitgezocht,dit dekentje heb ik nog en ook heb ik haar dekentje van de couveuze gehouden als aandenken aan haar.We wouden haar niet naar het mortuarium brengen( dit vonden we zo kil) want dit was haar plek ze hoorde bij ons.Je begrijpt dat het niet makkelijk voor ons is geweest we moesten van alles regelen voor haar crematie,en Jayson lag op de nicu die was er gelukkig ook nog.We vonden het erg moelijk om ons gelijk te binden aan Jayson(bang om hem ook te verliezen)en voelde me in het begin ook geen moeder voor hem.Gelukkig begrepen de artsen en verplegers dit heel goed en zeiden dat ze goed voor Jayson zouden zorgen en dat ik er nu voor *Kimberley moest zijn.Natuurlijk hebben we wel elke dag bij Jayson gekeken alleen was het voor ons erg dubbel Aan de ene kant moet je blij zijn maar aan de andere kant heb je verdriet.*Kimberley is 6 december 2007 gecremeerd toen lag Jayson met een longontsteking in de couveuze.Elke week kregen we een gesprek met de neonatoloog en pas toen die zei van Jayson zit nu in de groene zone toen begonnen de moedergevoelens voor hem te komen.Je begrijpt dat het elk jaar erg dubbel is dit zal ook altijd zo blijven.29 november vieren we *Kimberley en Jaysons verjaardag en 30 november is *Kimberleys sterfdag.We hebben *Kimberley thuis een mooi plekje op de kast geven met een foto de enigste overigens met haar oogjes open en een waar ze op het altaar staat.Elke avond branden we een kaarsje voor haar.Ook hebben we voet en handafdrukjes van haar.We hebben onlaatst een mooi urntje voor haar uitgezocht die 25 april klaar is.Dit is een handgemaakt bolletje van verschilende kleuren blauw met een mooie vlinder erop.Dit staat symbool voor *Kimberley ze vloog weg als een mooie vlinder.We zullen haar nooit vergeten ze blijft voor altijd in ons hart.Ook komt er wat as van haar in een hartje die speciaal voor mij gemaakt word zodat ik haar altijd bij me kan dragen en mijn man laat nog een mooie astattoo zetten zodat ze voor altijd in zijn arm zit.Dit is mijn verhaal.Zoals jullie begrijpen is dit geen makkelijk verhaal maar wou het jullie vertellen.